leoeosseus

xoves, 6 de marzo de 2008

Proxecto Identidade



Lembro a primeira vez que saín de Galicia. Non, non me refiro a ir a Portugal que xa tiña ido moitas veces e cruzado a ponte internacional de Tui con cartóns de leite ao lombo porque había un cupo de leite por coche pero os peóns podían levar o que quixeran. Entón miña nai traía leite no coche e esperaba por min a que cruzase a ponte e a alfándega con máis leite. Non, non me refería a Portugal. Refírome a España. Foi na viaxe de fin de curso de octavo de EXB e fomos á costa mediterránea. Lembro as boas temperaturas e unha auga morna coma caldo esperando por unha culler. Tamén lembro pasalo ben e comer galletas de gratis que nos dera unha rapaza que traballaba no supermercado do cámping e que era galega coma nós. O que si non nos chistaba eran uns rapaces que se metían con nós polo acento galego e que dicían " Gallegos, gallegos, gallinas, gallinas " sen vir a conto. O profesor que ía con nós dicía: " Non lles fagades caso "; e os rapaces seguían e seguían. E chegou a víspera da nosa marcha e estabamos todos na terraza do restaurante. E os rapaces teimaban coa parvoeira e nós aturándoos e o profesor: " Tranquilos ". E chegou a hora da queimada, ritual de despedida de festa que non debe faltar. E os nenos rindo mentres o profesor botaba os ingredientes e o profesor tranquilo. Chegou o momento de prender lume e xa os nenos calaron. Entón recitamos o conxuro e os nenos xa empezaban a inquedarse. Pasou o tempo e o profesor meteu o dedo na queimada que tiña no cullerón. Os nenos quedaron abraiados coa boca aberta cando viron aquel dedo ardendo co ese lume azul lixeiro. Logo soprou e chupou o dedo e deunos a probar aos seus alumnos que repetimos a operación coa naturalidade de quen fixo iso moitas veces. Logo o profesor ofreceulles queimada ardendo para que probasen co dedo eses rapaces e eles refusaron facelo. O profesor mirou para min e chiscoume un ollo. Empezamos a beber e os rapaces marcharon. Eu alcancei a oír algo de que os galegos eran uns bruxos. Naquel preciso momento decateime de que me identificaba coa miña xente galega, xente capaz de meter un dedo no lume e non queimarse.

Este texto e foto foron a miña aportación para o Proxecto Identidade, un libro con fotos, debuxos, poesías e textos de varios blogueiros e que me tocou de premio nun sorteo feito por Besbe, unha dos argallantes do Proxecto.

Graciñas, Besbe.

Etiquetas:

23 comentarios:

Ás 06/03/08, 23:31 , Blogger Nébeda Piñeiro Barros dixo...

boa aportación, si señor. vaia barco tan chulo. polo menos non se chama Maruja nin Flor de España.

 
Ás 07/03/08, 00:00 , Blogger Suso Lista dixo...

A min chamabanme cangrejo. Moi bo ese traballo que facedes con besbe

 
Ás 07/03/08, 09:51 , Anonymous Anónimo dixo...

Moi bo texto, si señor.

 
Ás 07/03/08, 11:11 , Anonymous Anónimo dixo...

Precioso texto, parabéns.

 
Ás 07/03/08, 11:48 , Blogger Ana dixo...

Me encantó el texto,precioso de verdad.
Lo de Portugal,me recuerda mi suegra,cuando cuenta lo de pasar el bacalao,jeje

Besos chuliño

 
Ás 07/03/08, 12:11 , Anonymous Anónimo dixo...

O texto é precioso (xa sabemos que es un poeta con maiúsculas), pero o que latexa entre liñas ainda é máis fermoso. Qué bo é ter bos mestres, non é?. Eu ainda lembro a quen me aprendeu a ler (Ana), a quen me aprendeu a bailar (Gloria), a quen me aprendeu a cantar (meu pai) e a quen me aprendeu quen era Cortázar e Stevenson (Santiago). Eva.

 
Ás 07/03/08, 15:13 , Blogger oko dixo...

oe, que tal está o libro? que ganas teño de telo!!!

 
Ás 07/03/08, 16:09 , Blogger A Conxurada dixo...

Pareceume unha historia preciosa.

 
Ás 07/03/08, 16:11 , Blogger Mar e Lúa dixo...

Oooooooooh, que morriña! Hai case dous anos que non fago unha queimada!

Debistes quedar todos os da excursión máis chulos ca un 8!

Dende logo que a queimada, as meigas e esa dignidade do profe son parte da nosa identidade colectiva. Un recordo que me parece que nos retrata bastante ben.

Noraboa por este pedazo texto!

 
Ás 07/03/08, 17:33 , Blogger asbeirasdoarnego dixo...

moi guapo o texto, a verdade merece a pena leelo, esperote no meu blog

 
Ás 07/03/08, 23:57 , Blogger Milego dixo...

Jajajajajajajajaja!
Aínda sigo a rir dende que lin o seu comentario no meu blog xDD Gracias polo consello, e... descoide, non se preocupe, darei boa conta desa "menciña" ;);)

 
Ás 08/03/08, 00:23 , Blogger Mar e Lúa dixo...

Pido perdón por adiantado pola miña incultura, pero é que teño que facer a pregunta porque se non, non quedarei tranquila...

A ver... O profe meteu o dedo no cullerón co lume prendido? :S Non, ¿ouh? ¿E que é iso de probar a queimada co dedo? Nunca na vida o vin facer, e pregunteille ós meus pais e avoas e eles tampouco... Levo varias horas coa curiosidade metida no corpo... ¿Entendín mal?

 
Ás 08/03/08, 11:32 , Anonymous Anónimo dixo...

Se iso pasase hoxe en día xa estou vendo ós nenos galegos usando a queimada a modo de cóctel molotov contra os outros nenos. Por certo, probarei a meter o meu dedo... o malo é que as queimadas en Amsterdam sonche moi jodidas de atopar! :-)

 
Ás 08/03/08, 17:27 , Blogger Chousa da Alcandra dixo...

E que o conxuro da queimada, recitado con énfase, dalle arrepíos a calquera que descoñeza a tradición.
Moi boa historia. Eu tamén me sentín orgulloso con vos cando lin o texto.

 
Ás 08/03/08, 21:56 , Anonymous Anónimo dixo...

Moi fermoso, encantoume, teño uns amigos de Bilbao que coñecín na viaxe a EEUU e Cánada e un deles sempre me chama bruxiña ou meiga, si que temos fama os galegos diso inda que el o di de boas maneiras e non asustado como quedarían eses rapaces.
Como di o refrán o que ri último ri mellor e por duas veces, boa maneira de ensinar...
Bqñs.

 
Ás 09/03/08, 01:04 , Blogger busto.agolada dixo...

Nunca antes unha queimada surtira efectos tan inmediatos. ¿Por que diaños terán que rirse do noso acento e a través del de nós?
Esconxuros e queimadas, meigas e trasnos forman parte da nosa identidade. Non me estraña que elixises ese texto para o Proxecto.
Fermosa foto a da barquiña.
Unha aperta.

 
Ás 09/03/08, 10:32 , Blogger Pau dixo...

Que historía máis bonita. Gustei moito de ela

 
Ás 09/03/08, 17:16 , Blogger Elvira Carvalho dixo...

Gostei do texto. Sempre nos identificamos com a nossa gente, verdade. Recordo que em 67 Aainda não tinha nascido, verdade?) entrei num bazar em Moçambique, e meu marido pediu qualquer coisa que já não recoprdo o quê. Então um velhinho, se levantou duma mesa e chegando-se a nós, perguntou ao meu marido: - Você é do Algarve meu jovem? De Lagos?
Meu marido disse que sim espantado e o velhinho, disse. "Saí de lá, há mais de 50 anos, mas reconheceria esse sotaque até a dormir.
Bom Domingo.
Um abraço

 
Ás 09/03/08, 20:17 , Blogger Berta Helena dixo...

Os meus sinceros parabéns.

Um abraço.

 
Ás 11/03/08, 11:53 , Blogger vermella dixo...

Ando a leer todo o atrasado e non podo deixar de maravillarme con esta fermosa historia..........
bicos.

 
Ás 11/03/08, 11:53 , Blogger vermella dixo...

Ando a leer todo o atrasado e non podo deixar de maravillarme con esta fermosa historia..........
bicos.

 
Ás 11/03/08, 15:08 , Blogger TXARI dixo...

joder!!!! emocionachesme coa historia...as vezes temos que lembrarnos asi...noraboas!

 
Ás 14/03/08, 02:01 , Anonymous Anónimo dixo...

Fermoso texto, e fermoso ritual o dese mestre, moi fermoso (hoxe sen dúbida tería varias denuncias postas pola APA máis á dirección do colexio e sairía nos xornais.) Parabéns por transmitir así a emoción.
Un saúdo.

 

Publicar un comentario

És humano ti ?

Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]

<< Inicio