Nin coas pegatas de san Cristobo
Dende logo que non se pode luitar contra o destino. A foto pertence a un camión que viña cargar á miña empresa. Este camión e outro máis pequeno eran propiedade dun home que tiña gran devoción por San Cristóbal, patrón dos camiñantes e dos automovilistas. Os camións ían incluso a un taller chamado San Cristóbal e non lle faltaba a pegatina da procesión de cada ano. Ó dono non lle valeu de nada: morreu coa súa filla nun accidente cun camión haberá uns catro anos e a empresa pasou a outra xente. Esta semana o camión da foto sufriu un accidente e quedou desfeito. A boa noticia é que o chófer está ben.
Estas son as cousas que pasan.
Etiquetas: etnografia, traballo
enviado por paideleo @ 12:20 a.m.
7 comentarios:
Vaia por deus! Uma entrada do mais alegre, Acedre! Arrepia só de pensá-lo...
Bom, cambiando de tema: já sabes que estás convidado a participar na eleição dos melhores romances em língua galega. As bases estão cá. Estaria muito obrigado se, ademais de participares tu, animasses a outros a fazê-lo. Obrigado!
Pois sí... alegre... uf...
en fin, os santos están na mente, que lle imos facer...
Uns nos santos, outros na natureza, outros no dólar,... a maioría da xente precisa crer e encomendarse a algo...
Cousas q ten a vida...
Bqñs.
Si, concordo, moi alegre. Uf! Os fetiches é o que teñen: que só son fetiches.
Saiume triste pero é que a vida é así muitas veces e máis con algunhas persoas que parece que están gafadas.
Procurarei non escribir muitas calamidades que eu tampouco son así.
Graciñas a todos.
O importante é que o conductor esté ben... as veces, crer en algo cando parece que nada ten solución é o que nos da a vida.
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio