leoeosseus

venres, 6 de outubro de 2006

O nécoro e a cantinela do queixo, queixolán

Co nacemento de Leo apréndense cousas novas e lémbranse outras case esquecidas. Eu, por exemplo, aprendín que hai xente que lle chama nécora a un neno recén nacido. Pensaba eu que era un nome inventado pola familia que o dicía no hospital pero topei nun dicionario a palabra nécoro que significa neno recén nacido. Así que Leo, de momento, é un nécoro e eu chámolle necoriño.

E unha das cousas que lembramos é unha cantinela infantil co nome das partes da cara. Cántase tocando o neno cos dedos na parte nomeada:

- Este queixo, queixolán;
esta boca pide pan;
este narís, narisete;
estes ollos de pisquete;
toma, toma, carneirete.
E dáselle duas toupadiñas na fronte.

En fin, isto de ter un fillo é rexuvenecerse un pouco.

Etiquetas: ,

15 comentarios:

Ás 06/10/06, 14:17 , Blogger R.R. dixo...

Eu fixen unha variación e de caranguexiños ou nécoros pasei a centoliños, ¡é que hai que ver o que van medrando!

A peza musical aprendereina para aprenderlla. Agradezo moito suxerencias semellantes.

 
Ás 06/10/06, 14:18 , Anonymous Anónimo dixo...

E recordas como é iso de rirse un pouco máis de todo... do bo e do malo, porque os nenos volven a un sempre algo rapaz, de novo.

 
Ás 06/10/06, 18:38 , Blogger David dixo...

A canción que me cantaban a min tiña algunhas variantes:
- Este queixo, queixolán;
esta boca pide pan;
este narís, narisete;
este ollo periquete;
esta testa, testaruda;
e esta cabeza... peluda!
E revolvíanme o escaso pelo que tiña, hehehe.
Saúdos.

 
Ás 06/10/06, 21:25 , Blogger moucho branco dixo...

hehehe... xa, xa, dimo a min...

un saúdo.

 
Ás 06/10/06, 22:49 , Blogger leco dixo...

Que post tan bonito!!!!!!
O papá pelacho tamén a lembra :)

 
Ás 07/10/06, 08:19 , Anonymous Anónimo dixo...

Gústame moito cantar, debe de ser que nacín en familia de cantareiros, e na casa pola noite cantábannos para durmir, eu sempre lembro a de Rosalía: "Miña santiña, miña santasa miña cariña de calabasa ..."

Unha apreta moi forte para os tres!

 
Ás 07/10/06, 12:42 , Blogger Lúa dixo...

ohhhhhhhhhh! eu tamén lembro esa canción........que ben!!!!!!aapertas!

 
Ás 07/10/06, 16:11 , Anonymous Anónimo dixo...

Estou con Leco é un post ben lindo!!.

Unha aperta.
:)

 
Ás 07/10/06, 21:30 , Blogger Torreira dixo...

A magdalena de Proust é unha carallada ao lado destas verbas que me achegan á nai

 
Ás 07/10/06, 21:51 , Blogger torredebabel dixo...

alguen podía subila coa musica así podo cantarlla a Santi?

 
Ás 09/10/06, 17:27 , Blogger Peke dixo...

Aínda te atopo agora! Noraboa! Parabéns!, en fin, todas esas cousas. É unha cucada ese neno. :)

 
Ás 09/10/06, 19:15 , Blogger Marcos Valcárcel López dixo...

Noraboa!! Había días que non pasaba por aquí. Aproveita o momento: o tempo pasa voando e cando te deas conta o cativo xa estará na Universidade.

 
Ás 10/10/06, 01:08 , Blogger Laurindinha dixo...

Felicidades polo teu necoriño!!

 
Ás 10/10/06, 16:59 , Blogger paideleo dixo...

Graciñas polos vosos comentarios. Gustoume facer lembrar a máis dun as cousas que nos dicían na nenez.
Isto da paternidade dá para muitas anécdotas...

 
Ás 03/11/09, 18:22 , Blogger Paz Zeltia dixo...

mois miña nai diciame:
este queixo queixolán
esta boca pide pan
este ollo pispirete,
este naris, narisete
¡arríncate cabalete!
e colliame a puntiña do naris
cos seus dous dedos facendo pinza,
doia un pouco e eu as veces ría e as veces choraba.
era ben pequeniña, segun ela, cando mo facía,
e non me esqueceu nunca.

 

Publicar un comentario

És humano ti ?

Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]

<< Inicio